6 ŞUBAT 2023 04.17

Bu tarihi hepimiz çok iyi biliyoruz dostlar ben itfaiyeci olarak görev yapmaktayım deprem bölgesi Hatay/Antakya da yaşadığım mucize diyebileceğim bir anıyı sizlere anlatacağım bu yazım da umarım anlatacağım hikayeden dersler çıkarabiliriz !
O gün normal standart bir şekilde nöbet tutuyorum dışarı da buz gibi soğuk kar yağıyordu yaşadığım bölgede, gece nöbeti devredip gece 2 sıralarında uyumaya geçmiştim sabah vakti olduğunda bu tarihte ufak bi sarsıntı hissettim o kadar şiddetli değildi uykumu bile bölmek istemedim ama ben nerden bilebilirdim ki yaşadığım ülkede birilerinin evleri yuvam diye güvendiği binalar üzerlerine yıkılıyor çocuklar can veriyor ta ki sabah istirahatimden kalkıp televizyonun başına geçinceye kadar 6 sıralarıydı sanırım ne yapacağımı şaşırdım Twitter'a baktım her yer yıkılmış vardiyadaki arkadaşımın ablası enkaz altında şok içinde hemen amir geldiğin de göreve giden ekipte bulunmak istiyorum dedim yaşadığım ilçede nüfus az olduğu için personel sayımız 4 kişi kalıyoruz vardiya da gel gelelim o gün akşamına ekip çıkacağını söylediler bana bende hemen hazırlanıp yola koyuldum bu geçen süre bana sanki 1 gün değilde binlerce gün gibi geliyordu orda olmak insanlarımız için çalışmak istiyordum.Ertesi gün sabah uyanır uyanmaz ilçenin servisine bindim ama yollar da buzdan dolayı tehlikeli karlardan kaza yapma olasılığınız yükse neyseki kazasız belasız merkeze ulaştım merkez birime gittiğimizde kendimiz kayıt ettirdik ve 6 kişilik ekiple itfaiyenin aracı gitmediği için belediyenin bölgeye gönderdiği stk kuruluşu mensubu öğrencilerle beraber onlara da konusu açılmışken çok teşekkür ediyorum bu kadar vefalı oldukları için bölgede çalışırken de karşılaştıklarım olmuştu, neyse yaşadığım bölgeden Hatay'a ulaşmamız yaklaşık 12 saat sürdü normalde 6 saatlik yolculuk hava koşulları ve trafikten ötürü 12 saat sürmüştü Hatay 'a ulaştığımız da ekiplerimizin merkez konum olarak bulunduğu polis evi olarak bilinen ama adından da binalarından da eser kalmayan bölgeye ulaştık ve ayağımızın tozuyla hemen sahaya indik.Bir çok insanın hayatına dokunduk allaha şükür sesini enkaz altından duyupta kurtaramadığımız kimse olmadı herkese ulaştık bir şekilde veyahut diğer ekiplerin ulaştığını gördüm tek mutlu olduğum olay bu oldu açıkcası geriye dönüp düşündüğümde...
Gelelim parağrafın başında da bahsettiğim benim için mucize olarak nitelendirdiğim olaya biz bölgede çalışırken mıntıka olarak çalışıyorduk her ekip genelde belli mahallelerde görevlerini yerine getiriyordu.
Akevler Mahallesi 13 şubat tarihi idi artık canlı bulma umudumuz çok az ama gene bizlerin ilk işi canlı umudu olan enkazlarda görev yapmaktı artık günler geçtikçe işler daha da zorlaşıyorlar alt katlara indikçe bir enkazda 3/4 ekip 24 saat devriyeli çalışıyorduk o kadar zordu işlerimiz anlayacağınız neyse bu mahallede birisi yanımıza geldi ve bebek sesi duyduğunu söyledi bize o esnada ekip olarak o bölgeye hareket ettik ve evet gerçekten tam 7 gün olmasına hala yaşıyorduk 3 aylık bebek babasının cansız bedeni siper olmuştu yavrucağın hiçbir şeyden haberi yok sadece ağlıyordu o kadar bitkindi ki sesi bile çıkmıyordu hemen gerekli çalışmaları yaptık bebeği kurtardık babasının kollarından aldık bebek hastaneye babası morga gönderildi o binanın sahibi olan kişi daha doğrusu kurtardığımız bebeğin babası olan kişi içerde gelinin ve babasının da olduğunu söyledi bizlerde bu bina da çalışalım ölü yada canlı bebeği dedesine yardım edelim demiştik bir kere bebeğin kurtulduğunu gördük ya moralimiz biraz da olsa düzelmişti ama bina yıkılmamıştı ve çalışması çok tehlikeli idi ama bizler bebeğin dedesine söz verdiğimiz için ertesi günde oraya çalışmaya gittik ve mucizeye bugün tanık olacaktık aynı enkaz çalışırken 4 kişinin da cansız bedenine ulaştık ama o kişiler farklı bir ailedendi.
Bebeğin dedesinde bir umut vardı ben onu gözlerine baktığımda görebiliyordum.Başımızdaki şefimiz dinleme yapacağını söyledi her zaman her ihtimali değerlendiren savaşçı bir kişiliği olan Şefim Ümmet abi ye de burdan selamlar olsun demek istiyorum.Dinlenme sonucunda yaklaşık 1 saat süren bir olaydan bahsediyorum ekipten bir arkadaşım bir tıkırdı duyduğunu söyledi ve duyduğu yöne doğru yöneldik orada çalışmalarımız devam etti.Saatlerdir çalışıyor ama bir netice elde edemiyor kısa kısa dinlemeler yapıyor ama bir sonuç alamıyorduk en sonun da ekipten bir kişi yakınlardan birisinin seslenmesi söyledi ve o enkaz altında düşündüğümüz kişiye ismi ile seslendi hafif bi tünel tarzı bir yere girip sesleniyorduk çünkü içerde bir oda tamamen yıkılmamıştı ve içerdeki kişinin yani hazır olun dün kurtardığımız bebeğin annesinin mmmm mmmm diyerek ses verdiğini söyledi bize herkes bir anda mutluluktan ne yapacağını şaşırmıştı ama bizim için o ortamda duygulara yer yoktu işimiz profesyonel bir şekilde yapıp dün bizi hayata tutan bize çalışma enerjisi veren bebeğimizin annesini sağ salim kurtarmalıydık hemen çalışmalara başladık içeriye sedye gönderildi ama çalışma alanı o kadar dar ki içeride sadece 2 kişi hareket edebiliyordu dışarıdan ambulans çağırıldı hemen sağlıkçı arkadaşlara gerekli bilgileri verdim içerdeki kişi hakkında tesadüf dün ki ekip ile aynı 112 sağlık ekibine denk gelmiştik uzun uğraşlar sonucunda bebeğimizin 25 yaşındaki annesini de kurtarmayı başardık çok mutlu olmuştuk ekip olarak resmen bir mucizeye şahit olmuştuk bebeğin dedesi çok sevinçli idi evleri yuvaları yıkılmıştı evladını kaybetmişti hatta babasını bile kaybetmişti aynı enkazda ama insanların o kadar mutlu olmaya ihtiyacı vardı ki en ufak bir şey o insanları çok mutlu ediyordu biz ekip olarak o günün yorgunluğunu attıktan sonra ertesi güne aynı tempo insanımızn en azından yakınlarının cenazelerini teslim etmek çabaladık çalıştık bir enkazda çalışırken küçükçekmece kurtarma ekipleri ses duyulduğu için oradaydı ve orada yaşlı bir teyzemizi kurtarıyorlardı tesadüf ya o teyzemiz içinde bebeği ve annesi için gelen sağlık ekipleri oradaydı sağlık durumlarını sorduğumda ikisinin de çok iyi olduklarını söylemişti işte nerdeyse 10 gün sonra yüzümde ufak bi gülümseme içimde bi mutluluk o esnada meydana gelmişti itfaiyeciler olarak hatta konya itfaiyesi olarak ordaki insanlara elimizden geldiği yalnız olmadıkları hissettirmeye çalıştık umarım yaşanılan acılardan ders çıkarmışızdır diyorum ve hayatta hep zorluklar olacaktır ama o zorlukların yanında bizleri mutlu edecek mucizeler de olacaktır hayat devam ediyor sağlıcakla kalın!
Not:BU ANIM BURADAKİ TEK ANIM OLARAK KALACAKTIR!