SEVGİLİYE MEKTUPLAR-4

Ah Sevgilim, Biricik ruhum,
Alışkın değilsin bu teveccühe, bir neden de arama ardında. Tek sebebi sensin, zira başka müsebbibi olamaz bu yazmaya çalışma halimin. Nedir bu teveccühün sebebi? Düşündüm de (arada ben de yapıyorum.) tüm bunların bir anlamı olmalı. Hâlbuki hiçbiri, mantıklı bir insanın sıhhatle kavrayabileceği cihetten şeyler değil. Evet, bu türden kavrayamadığımız, ifadesiz durumları hissedebilmek bazen daha cazip geliyor. (Bazen mi? belki ekseri…) Ama böyle aldanmıyor muyuz? Ya da sonra aldandığımızı anlıyoruz. Zaten düşündüğümüz zaman fark ederiz öyle şeyleri. Ama ne lüzumu var şimdi? Kimi zaman mutlu olmak için düşünmemek gerekmez mi? Hissetmenin ana kucağı gibi şefkatli kollarında avutulmak insana daha yaşanılası gelmez mi? Neden seninle böyle şeyler konuşuyorum? Bilmem. Ama biliyor musun, umurumda değil. Düşünmek istemiyorum, sana dair ne varsa. Bunca tarifsiz şey hissederken, bu ne kadar da lüzumsuz bir eylem olur. Evet, iddia ediyorum düşünmek en büyük eylem. Ama seni hissetmek dururken... Ve sen en büyük eylemsizliğim. Ve bir ömür böyle yaşayabilirim. Yine işin kolayına kaçıyorum değil mi? Birçoğumuz böyle yaşamıyor mu? Ya bir de hissedemeyenlere ne demeli. O acınası mahlûkata üzülmeyelim mi? Bu söz ki yoktur sonu, uzattım. Yine rezil ettim bütün hissiyatımı telaffuza kalkışarak. Bunu da ruhun ifrazatı sayalım. Biliyorsun sensin sebebi ve benim bu çabalarım beyhude. Ne yapsam anlatamam, sana dair bendeki seni, sana. Öyleyse sustum, bunun da bir anlamı olmalı ama boş ver, düşünme şimdi bunları.
Hisset, sev ve hoşça kal.