AŞK HİÇBİR ŞEYDİR.

“Aşkın da bir kimyası vardır.” Derler. Desinler. Söylemekle ne olur? İnsan bir çuval kimyasal madde değil ki. Ya ruhu ne yapacağız, gönlü, duyguyu, aklı, imanı…

Aşk odur ki; her şeydir. Nasıl mı? Canım süslü cümleler kurdurmayın bana şimdi. Her şey zıddıyla var olur. Aşkın zıddı nedir? Ben bilmiyorum. Öyleyse yok mudur? O vakit aşk hiçbir şeydir ya da her şeydir.

Vardır desek ne olur? O zaman ne menem bir şeydir bu aşk diyeceksiniz. İyi de aşkın tarifi olmaz ki. Bir bakıma su gibidir aşk. Döküldüğü kabın şeklini alır. O kap ki gönüllerdir. Aşka şarap, gönle de kadeh demek vardı ama ne ben şairim ne de bu şiir. Yok yok şarap da diyemem. Zaten aşk dediğin su gibi berrak ve saf olmalı. Ayrıca beklemeye de gelmez. Bekledikçe güzelleşmez. Her an uyanık, canlı, hareketli olmalı ki taze kalsın. “Canım zerzevat mı bu taze kalmalı.” Diyebilirsiniz lakin alışkanlık halini almaması bakımından elzemdir bu. Çorba gibi karıştırmak lazım ki dibi tutmasın. “Arkadaş yemek tarifi mi veriyorsun aşk tarifi mi?” diyenleri de duyar gibiyim. Deyiniz efendim serbestsiniz. Elbet ben de gözlümce yazacağım.

Demem o ki; her şey gibi aşk da göreceli, her şey gibi o da insana dairdir. Aşk cevheri, aşık olma kabiliyeti insanın fıtratında var. Mesele cevheri işleyebilmekte, aşk ile bakabilmekte, en mühimi insan olabilmekte ve bu şuur ile yaşayabilmekte. Böyle bir meselen yok mu? Aşk hiçbir şeydir. Sen hiçbir şeysin. Şu dünya döner durur, hiçbir şeydir. Dersen ki; “Aşk ezelden dökülmüştür gönlümüze.” Beri gel. Sevelim sevilelim. Aşk ile bakana aşktan gayrı ne vardır? ‘Her şey ’den kasıt da bu olsa gerek.