1965 yılında Seligman’ın yaptığı bu deneyde, denek olarak kullandığı köpekleri kısa aralıklarla elektrik şoklarına maruz bırakmıştır.
Laboratuvardaki bu köpekler, kaçamadıkları ve engelleyemedikleri bu durum sayesinde çaresizliği öğrenmişlerdir.
Daha sonra deneyin ikinci aşamasında klasik kaçınma eğitimine geçilmiştir. Normal şartlar altında, bu eğitim sırasında kutucuklardan birinin zeminine uygulanan elektrik şoku; zil, ya da bir ışık kaynağıyla beraber koşullandırılarak hayvanın diğer kutucuğa zıplaması ve elektrik şokundan kaçınması öğretiliyor. Ancak Seligman’ın köpekleri, ilk etapta şoku engelleyemeyeceklerini öğrenerek çaresizlik geliştirdiğinden, ikinci aşamada düzenek zıplayarak karşı tarafa geçebilmelerine ve şoktan kurtulabilmelerine el vermesine rağmen kontrol grubundan farklı olarak bu davranışı geliştirmeyi öğrenemiyorlar. Diğer bir deyişle çaresizlik, kaçınma davranışını inhibe ediyor.

Deneyin ikinci aşamasında belirli uyarıcılar sayesinde kaçınma davranışına izin de verilse ilk aşamasında çaresizliği öğrenen köpekler ikinci aşamada kaçabilecek iken kaçmadıkları gözleniyor. Diğer bir deyişle çaresizlik, kaçınma davranışına galip geliyor. Tanıdık geliyordur sanırım çünkü hayatlarımız bu saçmalıkla devam ediyor. Bu olaya da öğrenilmiş çaresizlik ismi veriliyor.