AKIL ZEHİRLENMESİ

Uyumalıyım. Hemen! Acılar üşüşmeden üzerime uyumalıyım. Densiz misafirdir bunlar gitmek bilmez. Habersiz gelirler bir de. Çok misafirpervermişim gibi. 
... 
“Hasta ziyareti kısa olur. Size diyorum, evet." "Hasta mı? Geçmiş olsun." "Geçmez, gidin haydi yoksa bitmez." Nefes alamıyorum. Başım dönüyor. Midem bulanıyor. Akıl yetmezliği mi, bu? Üstümde bir ağırlık… Öldüm mü? Güzel şeyler söyleyebilmeli o vakit. Buna muktedir olmalı. Baharın cömertliğini, papatyaların masumiyetini... Yağmurla gelen toprak kokusunu anlatabilmeli. Öyle ya. Kim karşı çıkacak ki? Aşktan, sevgiden de bahsetmeli. Dokunmadan acı yanlarına hızla geçmeli, lakin hisli olmalı. "Ölüler hissetmez, toprak olur, kokusunu dahi bilmez." "Sen sus hadsiz." Evet, evet ne var başka güzel olan? İnsanlar mı? "Yok artık." 
Ölmedim mi? Öyle olmalı. Acılar doldurdu yine odayı. Tıklım tıklım. "Çıkın demedim mi? Öyleyse çıkın. Koşturmayın. Kapıyı kapatın çıkarken. Pencereden atlarsanız sevinirim." " Ne penceresi" "Sen kapa çeneni." "Sıraya girin. Yığıldınız yine." 
Bahar depresyonu olmalı. Ne yoğun bir yalnızlık… Baharın suçu ne canım. Baharsa bile sonbahar olurdu. Bu bahar yapmaz öyle şey. Bunca güzellikten ne kötülük gelecek. "Kötü yokmuş, iyi de ölmüş." "Ukala." Yok yok bir hissiyat değil bu. Kahrolası bitmez bir ruh hali. Beton dökülmüş gibi üzerime. Hissiz ve hareketsiz. "Delisin sen." "Sana ne." Zamanın hangi noktasında kaldım. Zaman mı durdu, ben mi? Ölünce zaman durur mu? Ya da zaman mefhumu olur mu? "Kimin umurunda." "Benim." "Öyleyse geber çatlak. Geber de kurtulsun tüm dünya, gülümsemeye mecbur hisseden doktor, her sabah gelen suratsız bakıcı kurtulsun, sen kurtul, ben kurtulayım." Bu kadar iyi olacaksa her şey ölmeliyim elbette. Benimle bütün insanlık müsveddesi de ölmeli. Geriye sevenler ve sevmeyi bilenler kalsın. Dünya hiç olmadığı kadar güzelleşsin. "Kendinden başla öyleyse sonra diğerlerini öldürürsün." "Saçmalık. Bütün insanlar yaşamayı hak eder. Herkes sevilebilir. Herkes iyidir, güzeldir falan filan işte. Sen ne anlarsın." "Kötülük neden var öyleyse?" "Herkes kötülük edebilir çünkü." "Yaradan çok kızacak onlara." "Seni ilgilendirmez. Kendine kör!" 
İlaçlar yeterince birikti sanırım. Ama işimi şansa bırakamam. Biraz daha gerekebilir. Sabretmeli. "Sıkıldım bu fikrinden.” "Canın cehenneme." "Dublaj yapılmış Hollywood karakteri gibi konuşmayı kes." "Sen de dublajlı filmdeki gereksiz alt yazı olmayı." 
 Kurtuluş mu bu? Bir sebebim bile yok. Felsefesini de yapacak değilim. Farklı olmak da suç sayılmış. Ve bunu ben istemedim. Neyi istedim ki? Neyi istedimse olmadı zaten. Olmaz olsun. Olmamış oldu zaten. Ölüm de son durağıdır özgürlüğün ya da ilk. Gitmemi engelleyemezler elbette. Ölüm bazen tercihtir elbette, zorunlu bir tercih. Ancak sağlıklı bir ruh ve aklın değil.
...
"Lakin ölümünde yaşamın gibi gereksiz olacak. Neden yaşadın ki zaten? Neden öldün? Sessiz ve kimsesiz öleceksin, herkes gibi. Geride bir kaç cümle kalacak sarf edilen. Havada uçuşup kaybolacak onlarda. Ne kaldı ki senden geriye? Hiç gelmemiş gibi gideceksin. Neden geldin öyleyse? Nereye gidiyorsun? Hesapsız. Ne bıraktın miras? Kim şahitlik edebilir yaşadığına? Geberip gideceksin öyle mi? Geber." 
"Bak bir kaç uçuşan acı kalmış odada. Hadi kov onları da, incitme ama." "Canlarına okurum şimdi." ...