deprem

Deprem.. Çoğu zaman ölmeyeceğini düşünür insan ve çoğu zaman hiç ölmeyecekmişiz gibi küçük dertlerimizle saçlarımızı beyazlatırız. Ancak aldığımız nefes de tıpkı bu dünya gibi bize ait değil. Hiçbir şeye sahip değilken çok şeye sahip olmaya çalışırız. Bir şeyler okuup çizince her şeyi bldiğimizi sanarız ancak nafile çünkü bizi hayatta tutan şey olan nefesimizi bile en son nerede ,ne zaman ,nasıl vereceğimizi bilemeyiz.
İnsanoğlu için düşünen bir varlık olduğu konusunda hemfikiriz evet ama hiçbirimiz kötü ihtimalleri düşünmeyiz . Çocukluk arkadaşlarımızı kaybedeceğimizi hiç düşünmeyiz mesela. Hiç kimse kötü ihtimallere hazırlamaz kendini. Aslında bizlerin bunu düşünmemesi gerekir zaten. O binayı yapan mühendis kendisini 7.9 depremine hazırlamalıydı aslında. Çoğu zaman kendi depremimizi kendimiz oluşuruyoruz. Çoğu zaman kendi sorumluluklarımızdan kaçıp başkalarına acı yüklüyoruz. En basit yolu zaten kaçmak oluyor zaten sorumlulukların.Ve bazen bazı kaçmalar geriye dönülmez acıılar bırakıyor yüreklerde. Ben bu yazıyı içimi dökmek için yazıyorum. Amacım kimseye dert yüklemek değil , derdime ortak olmanız.
Her zaman için kötü ihtimaller vardır hayatta ve elbet içlerinden bazıları gerçek oluyor. Kendimizi istediğimiz kadar hazırlayalım kimse 4 yaşındaki bir çocuğun annesiz babasız kalmasına hazırlayamaz kendisini..