The concept of self-living in a (networked, decentralized, non-bureaucratic ) lifestyle?

Gdmd...edyu

24 Jan 2025

English : scroll down 👇
Persian :
مفهوم خود زندگی در سبک زندگی ( شبکه ای- غیر متمرکز- غیر بوروکراس گرایانه )؟

    وقتی به تاریخ کشمکش های اجتماعی-سیاسی مان و ایدولوژیکی مان درباره مفهوم زندگی نگاه میکنیم نتایج مورد انتظاری در حال حاضر پیدا میکنیم تا راهنمایی شوند برای مفهوم زندگی پیش رویمان . با اینکه انگار حتی یه هماهنگی در رقص بین بی نظمی و نظم وجود داشته تاکنون ، جهت دهی این کنتراست به چه سمتی بوده است؟

   مشخص است که ابتدا نیاز است بپردازیم به
مفهوم خود زندگی چیست؟

در جواب بهتر است بگوییم معنای زندگی یک سوال عمیقا فلسفی است که از فردی به فرد دیگر متفاوت است. برای برخی، این ممکن است در مورد یافتن شادی، ایجاد روابط معنادار، پیگیری رشد شخصی یا کمک به جامعه باشد. دیگران ممکن است از طریق معنویت، هنر یا جستجوی دانش معنا پیدا کنند. در نهایت، به آنچه که هر فرد در سفر زندگی خود بیشترین ارزش را دارد خلاصه می شود.

   حال آیا یک فرد یک زندگی اساسی می خواهد یا یک زندگی چالش برانگیز؟

   این واقعا به خود فرد بستگی دارد! برخی از افراد زندگی اولیه را به دلیل سادگی، ثبات و توانایی تمرکز بر لذت بردن از لحظات روزمره بدون استرس مداوم ترجیح می دهند. دیگران در چالش ها، به دنبال ماجراجویی، رشد شخصی و هیجانی که با غلبه بر موانع به وجود می آید، پیشرفت می کنند. ترجیحات افراد نیز می تواند در طول زمان تغییر کند و تحت تأثیر تجربیات، آرزوها و شرایط زندگی آنها باشد.

   آیا پیشرفت اجتماعی در ساختار سلسله مراتبی حاصل می شود یا ساختار شبکه ای؟

    پیشرفت اجتماعی در هر دو ساختار سلسله مراتبی و شبکه ای قابل دستیابی است، اما هر کدام پویایی های متفاوتی دارند:

ساختار سلسله مراتبی: این مدل سنتی اغلب شامل تصمیم گیری از بالا به پایین است. رهبران اهداف و خط مشی هایی را تعیین می کنند که می تواند به اقدامات سازمان یافته و کارآمد منجر شود. با این حال، اگر سطوح پایین‌تر سلسله‌مراتب احساس عدم ارتباط یا شنیدن نکنند، می‌تواند منجر به تغییر و مقاومت آهسته شود.
ساختار شبکه: این مدل بر همکاری و ارتباط در سطوح و گروه های مختلف تاکید دارد. نوآوری و سازگاری را تقویت می کند، زیرا ایده ها آزادانه تر جریان می یابند. به عنوان مثال، جنبش‌های اجتماعی اغلب در محیط‌های شبکه‌ای که در آن مشارکت مردمی باعث تغییر می‌شود، رشد می‌کنند.

   اثربخشی هر ساختار می تواند به زمینه، اهداف و مسائل خاصی که به آن پرداخته می شود بستگی داشته باشد.  بسیاری از ابتکارات پیشرفت اجتماعی از ترکیبی از هر دو رویکرد سود می برند. که تا حدودی شبیه به ساختار فدرالی امریکا هست.
   اگر همه اعضای یک جامعه استقلال داشته باشند، آیا باز هم برای رسیدن به پیشرفت به ساختار سلسله مراتبی نیاز دارند؟
   در جامعه ای که همه اعضای آن استقلال دارند، ممکن است ساختار سلسله مراتبی برای پیشرفت به شدت ضروری نباشد.  در اینجا چند نکته قابل تامل است:

همکاری و خودمختاری: اعضای مستقل می توانند به طور موثر در یک ساختار شبکه ای یا غیرمتمرکز با یکدیگر همکاری کنند و به ورودی های متنوع و خلاقیت اجازه دهند. این می تواند به راه حل های نوآورانه و سازگاری سریع با چالش ها منجر شود.
اهداف مشترک: اگر اعضا اهداف و ارزش های مشترکی داشته باشند، می توانند خود را به روش های انعطاف پذیر سازماندهی کنند و تیم ها یا گروه هایی را تشکیل دهند که بدون سلسله مراتب دقیق، خود مدیریت می کنند.
تصمیم گیری جمعی: مدل هایی مانند اجماع، دموکراسی مشارکتی یا هوش جمعی می توانند اعضای مستقل را قادر سازند تا با هم تصمیم بگیرند و از نقاط قوت همه شرکت کنندگان استفاده کنند.
چالش های استقلال: در حالی که استقلال آزادی فردی را ترویج می کند، می تواند منجر به چندپارگی یا چالش های هماهنگی نیز شود. برخی از سطوح ساختار ممکن است هنوز برای اطمینان از همسویی و انسجام در اقدامات مفید باشد.

   در اصل، در حالی که استقلال می تواند افراد را توانمند کند و پیشرفت را تقویت کند، یک ساختار انعطاف پذیر - حتی اگر کاملاً سلسله مراتبی نباشد - همچنان می تواند در تسهیل همکاری و دستیابی به اهداف اجتماعی حیاتی باشد.

   حال در چنین جامعه‌ای، آیا این احتمال وجود دارد که بیشتر مردم به بقای عادلانه و استانداردهای اولیه زندگی بسنده کنند و منجر به فروپاشی جامعه آنها شود؟

   در جامعه‌ای که استقلال در آن اولویت دارد، عوامل متعددی می‌توانند بر رضایت مردم از بقای صرف و استانداردهای اساسی زندگی تأثیر بگذارند:

ارزش ها و آرزوها‌: اگر فرهنگ برای رشد شخصی، خلاقیت و مشارکت جامعه ارزش قائل باشد، افراد ممکن است برای چیزی فراتر از بقا، در جستجوی تحقق و هدف تلاش کنند.
فرصت های رشد : دسترسی به آموزش، منابع و فرصت های نوآوری می تواند افراد را به دنبال استانداردهای زندگی بهتر و بهبودهای جمعی به جای رضایت دادن به وضعیت موجود برانگیزد.
شبکه های ایمنی اجتماعی: یک سیستم حمایتی قوی می تواند اطمینان حاصل کند که نیازهای اساسی برآورده می شود و به افراد اجازه می دهد تا آزادی و امنیت را برای پیگیری اهداف شخصی و جمعی دنبال کنند و احتمال رکود اجتماعی را کاهش دهد.
همکاری و مشارکت: مشارکت فعال در تصمیم گیری های جمعی و پروژه ها می تواند حس تعلق و مسئولیت را تقویت کند و افراد را تشویق کند تا برای یک استاندارد زندگی بالاتر برای همه تلاش کنند.
خطر فروپاشی: اگر بخش قابل توجهی از جمعیت بی تفاوت شوند یا احساس بیگانگی کنند، تمرکز صرف بر بقا می تواند به چندپارگی جامعه، کاهش نوآوری و در نهایت افول منجر شود.

    از بین این موارد همین داشتن احساس تعلق تاثیر بسیار زیادی دارد بر تصمیمات و زندگی اشخاص در حدی که تاکنون در تاریخ ، برخی اشخاص فقط برای تجربه رضایت حاصل شده شخصی از احساس تعلق داشتن وارد فعالیت های گروهی میشوند که اگاهانه میدانند خود این فعالیت برایشمان مخرب است .

   چالش های حل نشدنی چنین جامعه ای چه خواهد بود؟

   در جامعه‌ای که بر استقلال و بقای حداقلی متمرکز است، چندین چالش لاینحل ممکن است ایجاد شود:

کمبود منابع : رقابت برای منابع محدود می تواند به درگیری، نابرابری و بی ثباتی منجر شود و اطمینان از برآورده شدن نیازهای اساسی همه را دشوار می کند.
تجزیه اجتماعی: فقدان پیوندهای قوی با جامعه می تواند منجر به انزوا، تضعیف انسجام اجتماعی و دشوارتر کردن همکاری در مورد مشکلات جمعی شود.
نابرابری: سطوح مختلف استقلال و مهارت ها ممکن است شکاف ایجاد کند، به طوری که برخی از افراد در حال پیشرفت هستند در حالی که برخی دیگر با مشکل مواجه می شوند. این نابرابری می تواند باعث ایجاد نارضایتی و ناآرامی شود.
مسائل سلامت روان: تمرکز شدید بر استقلال ممکن است منجر به احساس تنهایی یا بی کفایتی شود، به ویژه برای کسانی که برای رسیدن به استانداردهای اولیه زندگی تلاش می کنند.
رکود نوآوری: بدون نیروی محرکه جمعی یا اهداف مشترک، انگیزه برای نوآوری و پیشرفت ممکن است کاهش یابد و منجر به رکود و ناتوانی در سازگاری با چالش های جدید شود.
معضلات اخلاقی: فردگرایی می تواند مسائل اخلاقی را در خصوص اولویت دادن به آزادی شخصی بر رفاه جمعی مطرح کند که منجر به تعارضات و ابهامات اخلاقی شود.
پایداری محیطی: تمرکز بر بقا ممکن است اثرات طولانی مدت زیست محیطی را نادیده بگیرد که منجر به تخلیه منابع طبیعی و تخریب محیط زیست می شود که می تواند بقای آینده را تهدید کند.

   عنصر کمبود منابع یک مشکل اساسی بزرگ بوده برای بشریت تاکنون در حدی که بر کل زندگی شان تاثیر نامطلوب گذاشته است . در این میان برخی برای رفع این مشکل با نام کومونیسم از مالکیت اشتراکی ( از بین سه نوع مالکیت جمعی - فردی - اشتراکی ) استفاده کردن ولی متاسفانه به خاطر پایدار بودن دیکتاتوری و ساختار سلسله مراتب در کومونیسم نتیجه استفاده از مالکیت اشتراکی به فاجعه تبدیل شد ، همه ی ما دیدم در نهایت کدام ساختار شکست خورد از بین تقابل این دو یعنی فدرال و کومونیسم.
    ولی اگر در ارمان شهر خودم از مالکیت اشتراکی (به صورت چرخشی) در ساختار شبکه ای غیر متمرکز مان استفاده کنیم چگونه خواهد بود چون دیگر در این میان مثل قبل دیکتاتور دستور دهنده (کومونیسم) وجود ندارد .
    پس، آیا مالکیت مشترک در چنین جامعه ای می تواند مشکل کمبود منابع را حل کند، به این معنی که منابع همیشه در گردش هستند و هرگز در نقطه خاصی متوقف نمی شوند؟

    مالکیت مشترک به طور بالقوه می تواند کمبود منابع را در جامعه ای متمرکز بر استقلال و بقای حداقلی برطرف کند.  در اینجا چند راه وجود دارد که ممکن است کمک کند:

افزایش دسترسی : با به اشتراک گذاشتن مالکیت، منابع برای تعداد بیشتری از مردم قابل دسترسی می شوند، رقابت برای مالکیت فردی کاهش می یابد و به طور بالقوه هزینه ها کاهش می یابد.
استفاده کارآمد: منابع را می توان کارآمدتر مورد استفاده قرار داد، زیرا مالکیت مشترک می تواند منجر به مدیریت، نگهداری و استفاده بهتر منابع شود و اطمینان حاصل شود که آنها بیکار نمانند.
سرمایه گذاری جامعه: هنگامی که جوامع در منابع مشترک سرمایه گذاری می کنند، ممکن است منافع خاصی در حفظ و بهینه سازی آنها داشته باشند که منجر به استفاده مسئولانه تر از منابع می شود.
کاهش ضایعات: با تمرکز بر مالکیت مشترک، احتمال بیشتری برای تعمیر، بازیافت یا تغییر کاربری منابع وجود دارد، بنابراین ضایعات به حداقل می رسد و چرخه عمر کالاها طولانی می شود.
تشویق نوآوری: یک مدل مالکیت مشترک می تواند همکاری و نوآوری را تقویت کند، زیرا مردم با هم کار می کنند تا منابع را بر اساس نیازهای جمعی بهبود بخشند و تطبیق دهند.
جوامع تقویت شده: مالکیت مشترک می تواند پیوندهای اجتماعی قوی تری ایجاد کند، زیرا مردم در مدیریت و استفاده از منابع با یکدیگر همکاری می کنند و به مبارزه با پراکندگی اجتماعی کمک می کنند.
توزیع عادلانه: با مدیریت جمعی منابع، ممکن است توزیع عادلانه تری بین اعضای جامعه وجود داشته باشد که می تواند نابرابری را کاهش دهد و رفاه اجتماعی را ارتقا دهد.

    در حالی که مالکیت مشترک راه حلی مناسب برای کمبود منابع ارائه می دهد، اما برای موفقیت نیاز به برنامه ریزی دقیق، مشارکت قوی جامعه و سیستم های موثر برای مدیریت و پاسخگویی دارد.

نتیجه :
   مفهوم زندگی برای بشر تاکنون برای اشخاص مختلف متفاوت بوده است . مسلما زندگی در ارمان شهر بیان کرده چالش ها - مسائل شناخته شده فعلی را ممکن هست تا حدودی تجربه کند حتی چالش های جدید - تعاریف جدید - قدم های بعدی برای ادامه مسیر زندگی نیز پدیدار شوند . اما همه ی مان میدانیم که جواب واقعی فقط در صورت تجربه اش مشخص میشود .

English :

   The concept of self-living in a (networked, decentralized, non-bureaucratic ) lifestyle?

When we look at the history of our socio-political and ideological struggles over the meaning of life, we find the expected results now to guide the meaning of life ahead of us. Although there seems to have been even a harmony in the dance between disorder and order, in what direction has this contrast been directed?

   It is clear that we first need to address the concept of life itself ?

   In response, it would be better to say The meaning of life is a deeply philosophical question that varies from person to person. For some, it might be about finding happiness, creating meaningful relationships, pursuing personal growth, or contributing to society. Others may find meaning through spirituality, art, or the pursuit of knowledge. Ultimately, it boils down to what each individual values most in their life journey.

   Now does a person want a basic life or a challenging life?

  It really depends on the individual! Some people prefer a basic life for its simplicity, stability, and the ability to focus on enjoying everyday moments without constant stress. Others thrive on challenges, seeking adventure, personal growth, and the excitement that comes with overcoming obstacles. People's preferences can also change over time, influenced by their experiences, aspirations, and life circumstances.

   Is social progress achieved in a hierarchical structure or a network structure?

   Social progress can be achieved in both hierarchical and network structures, but they each have different dynamics:

Hierarchical Structure: This traditional model often involves top-down decision-making. Leaders set goals and policies, which can lead to organized and efficient action. However, it can also result in slow change and resistance if lower levels of the hierarchy feel disconnected or unheard.
Network Structure: This model emphasizes collaboration and communication across various levels and groups. It fosters innovation and adaptability, as ideas flow more freely. Social movements, for instance, often thrive in networked environments where grassroots involvement drives change.

   The effectiveness of each structure can depend on the context, goals, and the specific issues being addressed. Many social progress initiatives benefit from a combination of both approaches.Which is somewhat similar to the federal structure of the United States.
   If all members of a society have independence, do they still need a hierarchical structure to achieve progress?

   In a society where all members have independence, a hierarchical structure may not be strictly necessary for progress. Here are a few points to consider:

Collaboration and Autonomy: Independent members can collaborate effectively in a networked or decentralized structure, allowing for diverse input and creativity. This can lead to innovative solutions and rapid adaptation to challenges.
Shared Goals: If members share common goals and values, they can organize themselves in flexible ways, forming teams or groups that self-manage without strict hierarchies.
Collective Decision-Making: Models like consensus, participatory democracy, or collective intelligence can enable independent members to make decisions together, harnessing the strengths of all participants.
Challenges of Independence: While independence promotes individual freedom, it can also lead to fragmentation or coordination challenges. Some level of structure may still be beneficial for ensuring alignment and coherence in actions.

   In essence, while independence can empower individuals and foster progress, a flexible structure—even if not strictly hierarchical—can still be vital in facilitating cooperation and achieving societal goals.

   Now in such a society, is it likely that most people will be content with just survival and a basic standard of living, leading to the collapse of their society?

    In a society where independence is prioritized, several factors could influence whether people are content with mere survival and a basic standard of living:

Values and Aspirations : If the culture values personal growth, creativity, and community contribution, individuals may strive for more than just survival, seeking fulfillment and purpose.
Opportunities for Growth: Access to education, resources, and opportunities for innovation can motivate individuals to pursue better living standards and collective improvements rather than settling for the status quo.
Social Safety Nets: A strong support system can ensure that basic needs are met, allowing individuals the freedom and security to pursue personal and communal goals, reducing the likelihood of societal stagnation.
Collaboration and Engagement: Active participation in communal decision-making and projects can foster a sense of belonging and responsibility, encouraging individuals to work towards a higher standard of living for all.
Risk of Collapse: If a significant portion of the population becomes apathetic or feels alienated, focusing solely on survival could lead to societal fragmentation, reduced innovation, and eventual decline.

   Among these, having a sense of belonging has a great impact on people's decisions and lives, to the extent that so far in history, some people have engaged in group activities just to experience the personal satisfaction of feeling a sense of belonging, knowing full well that this activity is destructive to them.

    What would be the insoluble challenges of such a society?

   In a society focused on independence and minimalistic survival, several insoluble challenges could arise:

Resource Scarcity : Competition for limited resources can lead to conflict, inequality, and instability, making it difficult to ensure that everyone's basic needs are met.
Social Fragmentation: A lack of strong community ties can result in isolation, weakening social cohesion and making collaboration on collective problems more difficult.
Inequality: Diverse levels of independence and skills may create a divide, with some individuals thriving while others struggle. This disparity can foster resentment and unrest.
Mental Health Issues: A strong focus on independence might lead to feelings of loneliness or inadequacy, particularly for those who struggle to meet basic living standards.
Innovation Stagnation: Without a collective driving force or shared goals, the motivation for innovation and progress may dwindle, leading to stagnation and an inability to adapt to new challenges.
Ethical Dilemmas: Individualism can raise ethical issues regarding the prioritization of personal freedom over communal welfare, leading to conflicts and moral ambiguity.
Environmental Sustainability: A focus on survival might ignore long-term environmental impacts, leading to depletion of natural resources and ecological degradation that could threaten future survival.

    The issue of resource scarcity has been a major fundamental problem for humanity, to the extent that it has adversely affected their entire lives. In this context, some have attempted to address this issue through communism, utilizing shared ownership (among the three types of ownership: collective, individual, and cooperative). Unfortunately, due to the persistence of dictatorship and hierarchical structures in communism, the outcome of shared ownership turned into a disaster. We have all witnessed how, in the end, one structure failed when faced with the contrast between federalism and communism.

    However, if we utilize shared ownership (in a rotational manner) in our decentralized network structure within my utopia, how would that look, as there would no longer be a dictator giving orders (as in communism)?

   So ٫can shared ownership in such a society solve the problem of resource scarcity, meaning that resources are always in circulation and never stop at a particular point?

Shared ownership could potentially address resource scarcity in a society focused on independence and minimalistic survival. Here are some ways it might help:

Increased Accessibility : By sharing ownership, resources become accessible to a larger number of people, reducing the competition for individual ownership and potentially lowering costs.

Efficient Utilization: Resources could be used more efficiently, as shared ownership can lead to better resource management, maintenance, and utilization, ensuring they don't sit idle.

Community Investment: When communities invest in shared resources, they may have a vested interest in sustaining and optimizing them, leading to a more responsible use of resources.

Reduction in Waste: With a focus on shared ownership, there is a greater likelihood of repairing, recycling, or repurposing resources, thus minimizing waste and prolonging the lifecycle of goods.
Encouragement of Innovation: A shared ownership model can foster collaboration and innovation as people work together to improve and adapt resources based on communal needs.
Strengthened Communities: Shared ownership can build stronger social ties, as people collaborate on managing and using resources, helping to combat social fragmentation.
Equitable Distribution: By collectively managing resources, there may be a more equitable distribution among community members, which can reduce inequality and promote social welfare.

While shared ownership presents a viable solution to resource scarcity, it requires careful planning, strong community engagement, and effective systems for management and accountability to be successful.

Conclusion
The concept of life has varied among different individuals throughout history. It is certain that life in a utopia may somewhat experience current challenges and known issues, as well as new challenges, new definitions, and subsequent steps to continue the journey of life. Yet, we all know that the real answer can only be determined through experience.